คุณครูแหม่ม

สวัสดีค่ะ   (6 ตุลาคม 2009)

วันนี้ครูแหม่มมาเอง มาเล่าประสบการณ์การเป็นครูของแหม่มในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาให้ฟัง…..
ปกติด้วยตัวลำพังของแหม่มเองคงไม่สามารถทำได้ขนาดนี้ พระเจ้าจริงๆ ที่เพิ่มเติมสติปัญญา และ กำลัง ทั้งหมดให้กับแหม่ม สอนเด็กไม่ไช่เรื่องง่าย ๆ อย่างที่คิด และยิ่งเด็กสมัยนี้ โอ้ว… ฉลาด.. ริมฝีปากเฉียบ…ทำให้แอบคิดว่า…. อย่างแหม่มนี่นะ  เห็นๆดูเหมือนว่าจะเข้าท่า แต่แล้วหนักไปทางไร้สาระ (คือ สาระ ไม่มี 555)… จะไหวไหมนี่ ตอนแรก คิดไว้เช่นนั้น

ลูกศิษย์ทุกคนของแหม่ม ไม่ธรรมดา สุดยอดในเรื่องความซนมาก จนถึงมากที่สุด  ยกตัวอย่างเช่น แหม่มต้องไปสอน เด็ก 3 คน หนึ่งในนั้นพอไหว น่ารัก ฉลาดหัวไว พูดเก่ง ….แต่อีกสองคนเนี่ยะ ขณะที่เรากำลังสอน (คิดภาพตามนะคะ) อีก 1 คนนั่งฟังเราอย่างใจจดใจจ่อ อีกสอง ไปยืนโน่น  บนโต๊ะบนเก้าอี้บ้าง บางทีก็กระโดดโลดเต้นไปมา หัวเราะดังแข่งกันจนเสมือนว่า นี่ชั้นคือ ทาร์ซานเจ้าป่า …!!!

ตอนนั้นคิดไว้ในใจว่า งานเข้าแล้วคร้าบบพี่น้องง… ทุกครั้งที่สอนเสร็จ คุณแม่เด็กจะเดินมาถามว่า ครูแหม่ม ไหวไหมคะ? .ไม่ไหวบอกนะคะ (เราก็คิดในใจว่า ถ้าสอนลูกพี่เอ๋ พี่ฟั่นได้ ตรงนี้ก็ผ่านแล้วววว 5555) ไหวค่ะ ไหว แหม่มตอบ….ทุกครั้งเวลาที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ แหม่มรู้เลยว่าพระเจ้ากำลังสอนให้มีความอดทน ไม่ใช่แค่อดทนเฉยๆ อดทนมากและรักเขาอย่างที่เขาเป็น สอนเด็กๆ เหล่านี้ให้รู้จักถึงความรัก การให้ การแบ่งปัน และ รวมถึงสอนจริยธรรม มารยาทด้วย

มาถึงตอนนี้มันสะท้อนให้แหม่มกลับไปมองคนใกล้ชิด คือ ที่บ้านนั่นเอง ..ซึ่งแหม่มบอกได้คำเดียวว่า ทำไม่ได้ เราสอนเด็กๆ ให้รู้จักการให้อภัย รักกันและกัน แต่ในชีวิต เราเองกลับทำได้ยากแสนยาก  และแหม่มเองก็หวังลึกๆ อยู่ในใจว่า จากประสบการณ์ ที่ได้จากเด็กๆเหล่านี้ จะเป็นสนามฝึกฝนตัวเอง ที่จะเติบโตขึ้น และทั้งหมดนี้ ลำพังแหม่มเอง คงทำไม่ได้ ต้องพึ่งพระเจ้า  อธิษฐานที่ขอให้พระองค์ทรงโปรดเมตตา เพิ่มเติมความรัก สติปัญญา กำลังที่เราจะรักเขาให้ได้จริงๆ ในอย่างที่เขาเป็น ..

ก่อนกลับบ้านวันนั้น …เด็กหนึ่งในสองคนนั้น กระโดดโลดเต้นไปมา … หันมาบอกแหม่มว่า…

”ครูครับ ครูครับ ครูหน้าตาดูดี นะ” (อ๊ะ มีเด็ก ชมเราด้วย ….ก๊าก ก๊าก)

“ครูทำกำกับข้าวเป็นปะ… สอนเสร็จอย่าเพิ่งกลับนะครับ ….อยู่ทานข้าวกับพวกผมก่อน  เอ่อ.. นอนที่นี่ เลยก็ได้นะครับ.”และลูกคู่ก็ส่งเสียงพร้อมกัน “นอนที่นี่  นอนที่นี่” (วันนั้นฝนตกหนักมาก)
“นี่พวกเธอ …(แหม่มก็เสียงดุไป) เพิ่งจะมาสอนวันแรก …. ชวนนอนซะแล้ว …… ตลก ขำ….หยุด ไม่ต้องพูด เรียนต่อ”

แล้วเด็กๆ ก็เรียน   แหม่มให้การบ้าน จากนั้นก็ลาเด็กๆ กลับ …. ระหว่างทางอดนึกขำ (กลิ้ง) ไม่ได้…หนทางนี้อีกยาวไกล แหม่มนึก มีลูกศิษย์แต่ละคน เฮี้ยวกันทุกคน

“ข้าแต่พระเจ้าขอพระองค์ทรงนำและสถิตอยู่กับแหม่มด้วย…ขอสติปัญญา ความคิดต่าง ๆ ถ้าพระองค์จะสอนอะไรแหม่ม ถ้าพระองค์ประสงค์ที่จะให้แหม่มทำกิจของพระองค์ผ่านเด็ก ๆ และครอบครัวเหล่านี้ แหม่มพร้อม พร้อมที่จะไปกับพระองค์ เช่นกัน เป็นแสงสว่างที่จะให้เด็ก ๆ และครอบครัวนั้น ๆ มารู้จักกับพระเจ้า เป็นอีกขั้นที่แหม่มจะเติบโตขึ้นในทางของพระเจ้า และสักวันแหม่มจะรักและอดทนคนที่บ้านได้อย่างไม่มีข้อแม้…..สักวัน”

แหม่มได้ยินเสียงพระเจ้าตรัสเบาๆว่า   ”ความรักนั้นก็อดทนนานนน……. และกระทำคุณให้…” 555

พบกันใหม่คราวหน้า ยังมีเรื่องฮาๆ อีกเยอะ อันนี้เป็นแค่นำร่องนะคะ ฝากอธิษฐานเผื่อ แหม่มด้วยค่ะ

ข่าวประชาสัมพันธ์

• ฝากอธิษฐานเผื่อเด็กๆของเรา  และครูสอนเด็กทุกท่านค่ะ ….จัสติน ค่อยยังชั่วกลับบ้านแล้ว
• เผื่อครอบครัวแหม่ม และทุกๆครอบครัวในคริสตจักรของเรา
• เผื่อคุณเสน่ห์ด้วยที่ใกล้วาระสุดท้าย แต่เขาสู้สุดกำลัง เป็นลูกผู้ชายจริงๆ
• เผื่อการเลี้ยงดูสมาชิก และผู้เชื่อใหม่ของคริสตจักร เผื่อทีมผู้อภิบาล และบรรดาพี่เลี้ยงด้วยค่ะ