“ในชีวิตของเรา บางครั้งเราได้ในสิ่งที่ต้องการ
แต่เราก็มักลงเอยด้วยการคิดถึงสิ่งที่เราละทิ้งไว้เบื้องหลัง!”
(Sometimes in life when you get what you want,
you end up missing what you left behind.)
จริงครับ
คนเรายิ่งแก่ตัวลงมากเท่าไร เราก็ยิ่งคิดถึงอดีตมากขึ้นเท่านั้น!
บางครั้งสิ่งที่เราได้มา หลังจากชื่นชมอยู่สักพักก็หมดความหมายลง ใจกลับคิดถวิลหา “บุคคล” หรือ “สิ่ง” ที่คุ้นเคยในอดีต! ยิ่งได้มองเห็น “ภาพ” หรือได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นหูก็จะยิ่งเห็นภาพความทรงจำต่าง ๆ ผุดขึ้นมาอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น!
ความเร่าร้อนที่อยากจะได้เห็น “สถานที่” แห่งความหลังเหล่านั้น หรือจะได้สัมผัส “สิ่ง” เหล่านั้น หรือได้พบ พูดคุย กับ “บุคคล” เหล่านั้น จึงเป็นหนึ่งในสุดยอดแห่งความปรารถนาของเรา!
อย่างที่กล่าวมาแล้วว่า…คนบางคนต้อง “ละ” หรือต้อง “ทิ้ง” บาง “คน” หรือ “บางอย่าง” ไว้เบื้องหลังเพื่อจะได้บรรลุความสำเร็จ ตามความฝันที่เคยมี! แต่บางทีเมื่อได้มาแล้ว บางคนกลับรู้สึก “โหวงเหวง” หรือ “ว่างเปล่า” กับความสำเร็จที่ปราศจาก “คนคุ้นเคย” อยู่เคียงข้างหรืออยู่รอบตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อร่างกาย หรือสังขารเริ่มเสื่อมโทรมลง เมื่ออวัยวะต่าง ๆ ในตัวเริ่มทำงานไม่ประสานกัน หรือหนักขึ้นไปอีก เมื่อบางอวัยวะหยุดทำงานลงแล้ว ในขณะที่อวัยวะบางอย่างถูกจู่โจมหรือกัดกินทำลายด้วยโรคร้ายแบบไม่ทันตั้งตัว!
“เพื่อนเก่า” , “แฟนเก่า” หรือ “คนเก่า ๆ” ที่คลุกคลีกันมา คือสิ่งที่อยากจะได้เจอะเจอมากที่สุด! บางครั้งก็ต้องการเพียงแค่ได้กล่าวคำว่า “ขอโทษ” กับสิ่งที่ได้กระทำให้ผิดหวังหรือเสียใจ ! บางทีก็อาจเพียงต้องการกลับไปกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” สำหรับน้ำใจและความรักเสียสละที่เขาหรือเธอได้มอบให้กับเรา!
สำหรับคนบางคน ปีเดือนในอดีตเหล่านั้นอาจเป็น “ความทรงจำ” ที่ปวดร้าว!
ดังที่ผู้เขียนพระธรรมสดุดี กล่าวไว้…
“พระองค์ทรงจับหนังตาของข้าพเจ้าไว้ไม่ให้ปิด ข้าพเจ้าทุกข์มากจนพูดไม่ออก ข้าพเจ้าพิจารณาถึงสมัยก่อน ข้าพเจ้าจำปีที่นมนานมาแล้วได้!” (สดุดี 77:4-5)
สำหรับตัวคุณล่ะ? เวลานี้ ความทรงจำของคุณกำลังทรมานคุณหรือให้ความสุขความยินดีต่อคุณ?
ผู้เขียนสดุดีคนเดียวกันได้เลือกที่จะระลึกถึงความทรงจำที่ให้กำลังใจและความสุขแก่ท่าน ดังคำกล่าวของท่านที่ว่า
“ข้าพเจ้าจะระลึกถึงพระราชกิจทั้งปวงของพระเจ้า พระเจ้าข้า ข้าพระองค์จะจดจำบรรดาการอัศจรรย์ของพระองค์ ในสมัยก่อนๆ ข้าพระองค์จะตรึกตรองถึงพระราชกิจทั้งสิ้นของพระองค์ และรำพึงถึงพระราชกิจอันทรงฤทธิ์ของพระองค์” (สดุดี 77:11-12)
วันนี้ ขอให้คุณถามตัวเองว่า คุ้มหรือไม่ที่คุณได้ “สละ” , “ละ” หรือ “ทิ้ง” บางอย่างเพื่อจะ “ได้” หรือ “เสีย” อย่างที่คุณเป็นอยู่ในทุกวันนี้?
-ธงชัย ประดับชนานุรัตน์-
twitter.com/thongchaibsc, e-mail <thongchaibsc@gmai.com>