ทหารเรือมาแล้ว

สวัสดีค่ะ  (2 ตุลาคม 2009)

หลายปีมาแล้ว ก่อน CJ แจ้งเกิด พวกเราและหมาอีกสองท่านไปเที่ยวพักผ่อนกันที่บ้านพัทยา พี่ปุ๊เขามีบ้านหลังน้อยน่ารักที่นั่น ขากลับเรากะจะไปหาของอร่อยๆกินที่สัตหีบ ไม่รีบร้อนเรื่อยเปื่อย แวะซื้อโน่นซื้อนี่ก่อนเข้ากรุงเทพฯ

พอกินข้าวเสร็จก็ขับรถเล่นไปเรื่อยๆ ทำให้นึกถึงสถานที่ๆมีความหลังอยู่ค่อนข้างมากคือ “เกาะแสมสาร” (อ่านว่า สะ-แหม-สาร) พ่อ-แม่พาไปเที่ยวตั้งแต่ยังไม่เข้าชั้นมูล (สมัยนี้เรียก พรีคินเดอร์การ์เท่น) “ทำไมเราไม่ข้ามไปเที่ยวเกาะแสมสารล่ะ อยากไปรำลึกถึงอดีต” ไม่มีใครค้านเลย รีบลงไปถามชาวบ้านแถวนั้นว่ามีเรือพาข้ามไปเกาะมั้ย หลายคนทำหน้าแปลกๆถามว่าจะไปทำไม เราก็บอกว่าจะไปปิ๊กนิก ว่ายน้ำ ดำน้ำ ดูหิน ดูปะการังกัน

ในที่สุดก็มีหนุ่มชาวประมงอาสาพาไปส่งด้วยเรือหางยาว เราหอบข้าวของรวมทั้งหมาลงเรือไป พอไปถึงคนเรือก็สั่งว่า   ”รออยู่นี่นะ จะกลับมารับราว 4 โมงเย็น”  ตอนนั้นแค่บ่ายโมงเอง……. เกาะแสมสารดูเปลี่ยนไป รีสอร์ทกระต๊อบที่เคยมาพักตอนเป็นวัยรุ่นหายไปหมด มีแต่ต้นไม้รกๆ หาดที่เต็มด้วยกรวด และเศษเปลือกหอย ไร้ผู้คน เราเอาร่มสนามคันใหญ่สีแจ๋นไปปักที่หน้าหาด เอาเสื่อสีแดงๆส้มๆ ไปปูให้ฮัลโหลและพวกหมานั่ง เอาของกินและเสื้อผ้าไปวางไว้เผื่อหิว แล้วเราก็ลงไปว่ายน้ำ ฮัลโหลก็ไปว่ายด้วยตามที่เห็นในรูป นั่งกระดานโต้คลื่นเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานอยู่นานสองนาน

จู่ๆก็มีเรือหางยาวสีเทาลำใหญ่แล่นมาจอดไม่ไกลจากที่เราเล่นน้ำอยู่ มีผู้ชาย 2-3 คนยืนขึ้นแล้วตะโกนใส่โทรโข่งเสียงดังก้องสะท้านท้องน้ำว่า   “นี่ทหารเรือพูด กรุณาออกไปจากที่นี่ ที่นี่เป็นเกาะอนุรักษ์ของกองทัพเรือ เอาไว้สำหรับศึกษาพันธ์พืช และสัตว์ทะเลในอ่าวไทย พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาบนเกาะนี้”

คุณว่าพวกเราตกใจแทบสิ้นสติมั้ย?…….ที่เราทำคือป้องปากตะโกนกลับไป

”ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่เห็นมีใครบอก คนเรือที่มาส่ง ไม่เห็นพูดอะไรนี่”

“ไม่ได้ๆ พวกคุณอยู่ไม่ได้ ต้องเก็บของออกไปเดี๋ยวนี้ ที่นี่เป็นสถานที่ราชการ”

“อ้าว…. จะให้กลับไปยังไง? กว่าเขาจะมารับตั้งสี่โมงเย็น ถ้างั้น ขอนั่งเรือคุณกลับไปได้มั้ยล่ะ?”

“ไม่ได้ๆ เป็นเรือราชการ ไม่อนุญาตให้คนอื่นนั่ง”

“วะ… แล้วจะให้ทำยังไง ช่วยไม่ได้ อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าเขาจะมารับ”

เถียงกันไปมา จนฝ่ายโน้นเงียบไปพักใหญ่ หนุ่มๆทหารเรือหันไปปรึกษาหารือกันในเรือแทน  พักหนึ่งก็หันกลับมาโทรโข่งต่อ

“ถ้างั้น คุณช่วยหุบร่มลงได้มั้ย เอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนๆไว้บนต้นไม้ลงด้วย เดี๋ยวเจ้านายมาเห็น พวกผมจะซวย!!”

โธ่ เอ๊ย ร่มสีแจ๋นนี่เองที่ดึงดูดรั้วของชาติราชนาวีมาหาถึงที่ ……

”เออๆ ก็ได้ๆ เดี๋ยวย้ายไปอยู่ตรงร่มๆใต้ต้นไม้ละกัน เดี๋ยวเย็นๆก็ไปแล้ว รับรองไม่อยู่ค้างคืนให้คิดถึงหรอก”

แล้วบรรดาหนุ่มๆราชนาวี ก็แล่นเรือจากไป ทิ้งให้พวกเรายืนแช่น้ำหัวเราะกันอยู่นานสองนาน

ร่มสีแจ๋นลายดอกคันนั้นยังอยู่เลย เป็นคันเดียวกับที่ลุงยามเขาเอาไปรับพวกเราลงจากรถเวลาฝนตกน่ะ เห็นร่มนี้ทีไรนึกขำทุกที มันมีประวัติ …เรื่องนี้ไม่มีข้อคิดพิศดารอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่อยากจะสอนใจว่า

“ยามคับขันอย่าตกใจตัวสั่นงันงก ตั้งสติให้ดี มีใจกล้า ท้าดวนกลับ รับรองเห็นผล”

(อย่าไปหาเลย…ไม่มีอยู่ในพระคัมภีร์ตอนไหนหรอก!!) 555 / CJ ป้า การ์ฟิลด์

ข่าวประชาสัมพันธ์

• เขียนเรื่องนี้เพราะไปยืนชมวิวทะเลที่ระเบียงโรงแรม มองไปแล้วเห็นเกาะแถวนั้นเลยคิดถึง
• อธิษฐาน – เผื่อพระอาการประชวรของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
• เผื่อพี่น้องเราหลายคนที่เจ็บป่วย พี่โจ, ตุ้ย, พ่อของติ๊บ, น้องโบ, แม่พี่แดง, คุณเสน่ห์ ฯลฯ
• เผื่อผู้ประสบภัยพายุฝน น้ำท่วม ทั้งในประเทศไทย และที่อื่นๆทั่วโลก
• วันนี้ป้าหมีพู กะป้าการ์ฟิลด์ ต้องไปงานที่จังหวัดกระบี่ ฝากอธิษฐานอย่าให้ฝนตกที่งานนะคะ