“ความรักนั้นก็อดทนนานและกระทำคุณให้…” (1โครินธ์ 13:4ก)
ฉันรู้จักดีถึงการนั่งอยู่ริมทางเดินและร้องไห้ อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ฉันรู้จักดีถึงการถูกขังอยู่ในตู้เสื้อผ้าโดยผู้ใหญ่ที่บ้าน ฉันรู้จักดีถึงความรู้สึกที่พ่อแม่คว้าปืนขึ้นมาและขู่จะฆ่าตัวตาย
แต่เมื่อมาเป็นคริสเตียนตอนอายุ 15 ฉันไม่เคยรู้จักความหมายของการดำเนินชีวิตคริสเตียน ไม่เข้าใจพระเยซูและความรักของพระองค์ ห่างไกลจากการเป็นผู้ใหญ่ในความเชื่อ แต่พวกผู้ใหญ่ที่ในโบสถ์เล็กๆนั้นได้แสดงให้ฉันเห็นว่าความรักหน้าตาเป็นอย่างไร พวกเขาไม่เคยรู้เรื่องของฉัน แต่ก็ยังยื่นมือออกมาและสัมผัสชีวิตฉัน
ฉันถูกดึงเข้ามามีความเชื่อโดยการสถิตอยู่ของพระเจ้าและพระวิญญาณของพระองค์ แต่เติบโตขึ้นในความเชื่อเพราะการเอาใจใส่ดูแลของผู้คนที่มีใจกรุณา พวกเขาสอนพระคัมภีร์ในวันอาทิตย์ นำกลุ่มอนุชน จุปากให้เราเงียบเสียงลงระหว่างนมัสการ นำพวกเราขึ้นรถบัสทุกบ่ายวันอาทิตย์ พาเราไปเยี่ยมเยียนและร้องเพลงตามที่ต่างๆ ให้เราได้มีโอกาสยื่นมือของเราแตะต้องมือเล็กๆเหี่ยวแห้งของคนชรา
มองย้อนกลับไป ฉันทำเรื่องผิดพลาดเยอะแยะ เช่นแอบไปจูบกับหนุ่มในกลุ่มอนุชน หรือเมื่อไปพูดเป็นพยานในครั้งแรกและเผลอสบถออกมา ฉันรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความอาย แต่สตรีท่านหนึ่งเดินตามออกมา “คราวหน้าหนูลองใช้คำพูดแบบอื่นแล้วกันนะ” เธอพูดยิ้มๆ กอดของเธอนั้นทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยและเป็นที่ยอมรับ
บางทีความประพฤติของเด็กวัยรุ่นมันออกจะท้าทายในโลกของคุณ พวกเขาทำตามแรงกระตุ้น บางทีคำพูดของพวกเขาทำให้คุณขยาด พวกเขาวิ่งตามพระเจ้า แล้วก็ล้มลงตลอดระหว่างทาง แต่คุณก็ยังรักพวกเขา สอนพวกเขาเรื่องพระเจ้า และแสดงให้เห็นว่าพวกเขาสำคัญต่อพระเจ้า บางคนชีวิตที่บ้านเป็นความลับเหมือนกับฉัน เด็กวัยรุ่นหลงหายหลายคนต้องการพ่อแม่ฝ่ายวิญญาณ เหมือนกับที่เขาเห็นพระเยซูผ่านชีวิตพวกคุณ
ไม่กี่ปีมานี้ฉันมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมที่โบสถ์เดิม ได้กล่าวขอบคุณสามีภรรยาสูงวัยคู่หนึ่งในสิ่งที่พวกเขาได้ทำ คำตอบคือ “เราไม่ได้ทำอะไรหรอก เราก็แค่รักเด็กๆอย่างพวกคุณ” สิ่งที่พวกเขาไม่ได้ตระหนักคือความรักของพวกเขาได้ช่วยให้วัยรุ่นที่ต้องดิ้นรนอย่างลำบากในครอบครัวให้ผ่านชีวิตไปได้จนกลายเป็น แม่ที่ดี ภรรยาที่น่ารัก และคุณตาคุณยายที่ชีวิตห่อหุ้มไปด้วยพระเยซู ฉันอยากให้พวกเขารู้ว่าทุกประโยคที่เขียน ทุกถ้อยคำที่พูด ทุกครั้งที่ฉันคุกเข่าลงอธิษฐานกับใครบางคนให้มารู้จักพระเยซู มันจะโยงกลับไปถึงกลุ่มผู้ใหญ่ในโบสถ์ที่สัตย์ซื่อเหล่านั้น ที่รักฉันอย่างที่ฉันเป็น ความอดทนของพวกเขาเป็นแบบอย่างที่สำแดงพระเยซู ทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจทำงานกับเด็กอนุชนเป็นเวลาหลายปี และเปิดบ้านต้อนรับเด็กวัยรุ่นที่เผชิญกับวิกฤติชีวิต
วันหนึ่งในนิรันดร์กาลข้างหน้า พวกเขาจะเข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะบอกพวกเขาให้รู้ว่าพวกเขามีส่วนในการเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน และฉันจะขอบคุณพวกเขาตลอดไป
โดย: T. Suzanne Eller
Encouragement for today: www.crosswalk.com
ข่าวประชาสัมพันธ์
- มีใครบ้างที่คุณอดทน รอคอย รักและมีความหวังว่าเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในพระเยซู? – ขออย่าล้มเลิกความตั้งใจนะคะ
- มีใครบ้างที่อดทน รอคอย มีความหวัง และรักคุณอย่างที่คุณเป็น? ไปขอบคุณเขานะคะ – ขอพระเจ้าอวยพรค่ะ