“เป็นไปได้ที่คุณจะใหญ่เกินไปจนพระเจ้าจะใช้คุณไม่ได้ แต่ไม่มีทางที่คุณจะเล็กเกินไปจนพระเจ้าไม่อาจใช้คุณ!”
(It is possible to be too big for God to use you but never too small for God to use you.)
พระเจ้าทรงยิ่งใหญ่ และไม่มีสิ่งใดหรืออะไรจะมาเปรียบเทียบกับพระองค์ได้!
ในบรรดาสรรพสิ่งที่พระเจ้าทรงสร้าง มนุษย์นั้นถือว่ามีพลังอำนาจสูงกว่าสิ่งมีชีวิตทั้งปวงบนพิภพโลก!
แต่มนุษย์นั้นก็ยังเล็กน้อยเกินกว่าจะเปรียบเทียบกับพระองค์ได้!
อย่างไรก็ตาม ความบาปทำให้มนุษย์มองดูตัวเอง “ใหญ่” เกินกว่าความเป็นจริง!
แทนที่มนุษย์จะให้พระเจ้าทรงเป็นเอกเป็นหนึ่งหรือเป็นศูนย์กลางในชีวิตของเขา เขากลับเอาตัวของเขาเป็น “เอก” หรือเป็น “ศูนย์กลาง” ในชีวิตของเขาและโลกนี้ และยิ่งหนักหนาสาหัสกว่านั้นก็คือ เขาเริ่มทำตัวให้ใหญ่กว่า “พระเจ้า” ผู้ทรงสร้างเขา!
ผลที่ตามมาก็คือ เกิดความสับสนขึ้นในตัวของเขาและในโลกนี้ เพราะว่าไม่มีบาปใดในโลกนี้จะส่งผลเสียหายอย่างร้ายแรงต่อมนุษย์และโลกนี้มากเท่ากับการที่มนุษย์มี “บางอย่าง” ที่สำคัญกว่า “พระเจ้า” ในชีวิตของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อให้ความสำคัญของ “ตัวของเขาเอง” มากยิ่งกว่าพระเจ้า!
เพราะเมื่อมนุษย์ไม่ยำเกรงพระเจ้าเขาก็ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องเกรงใจหรือเกรงกลัว และจะไม่มีบาปใดที่เขาไม่กล้าทำอีกต่อไป!
ศาสนาใด ๆ ก็ห้ามปรามเขาไม่อยู่ มนุษย์คนใด ๆ ก็ห้ามยับยั้งเขาไม่ได้ เพราะว่าเขากำลังเป็น “พระเจ้า” ของตัวเขาเอง!
“คนอย่างนี้” มักจะคิดว่าตัวเองนั้นใหญ่จนฮึกเหิม บังอาจใช้พระเจ้าให้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ
ดังนั้น การที่เขาจะให้พระเจ้าทรงใช้เขาจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย!
แต่ในทางกลับกัน บางคนอาจยอมรับว่าพระเจ้าทรงยิ่งใหญ่ ทรงบริสุทธิ์ และทรงดีงาม แต่รู้สึกว่าตัวของเขานั้นเล็กเกินไปหรือเลวเกินไป เขาจึงไม่คู่ควรที่จะรับใช้พระเจ้า!
ซึ่งหากพูดกันตามตรงแล้ว เขาก็คิดถูกในส่วนหนึ่ง เพราะว่าไม่มีใครดีพอจะรับใช้พระเจ้าได้!
แต่เขาลืมความจริงอีกด้านหนึ่งไป ความจริงนั้นก็คือว่า พระเจ้าทรงสามารถใช้ใครก็ได้ไม่ว่าจะดีหรือเลว เพื่อกระทำให้พระประสงค์ของพระองค์สำเร็จ!
แต่การที่พระเจ้าทรงใช้เขานั้นไม่ได้เป็นเหตุอันชอบธรรมใด ๆ ที่จะมาลบล้างความบาปผิดที่เขากระทำ !
เขาจะต้องได้รับผลจากความผิดบาปของเขาเอง!
แต่หากว่าเขารับใช้พระองค์ด้วยจิตใจและท่าทีที่ถูกต้อง นั่นคือ สำนึกในความอ่อนแอและความผิดบาปของเขาเอง (แม้บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำผิดทำบาปอะไรมา) และกลับใจสารภาพบาปผิดของเขา
คนที่มีจิตใจเช่นนี้ มักมี “ที่ว่าง” ในหัวใจของเขาอยู่เสมอสำหรับพระเจ้า หากเขาจัดการสะสางหรือเคลียร์พื้นที่ในหัวใจของเขาเพื่อเชิญพระองค์เสด็จเข้าไปประทับในนั้น!
ในพระคัมภีร์บอกเราว่า คนที่มีจิตใจเช่นนั้น พระเจ้าไม่ทรงซ้ำเติมหรือดูถูก…. แต่พระองค์ทรงเต็มใจต้อนรับเขาด้วยความยินดี หากว่าเขานำจิตใจที่สำนึกผิดนั้นมาเป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้า
“เครื่องบูชาที่พระเจ้าทรงรับได้คือจิตใจที่ชอกช้ำ จิตใจที่สำนึกผิดและชอกช้ำนั้น ข้าแต่พระเจ้าพระองค์มิได้ทรงดูถูก” (สดุดี .51:17)
และพระเจ้าตรัสว่า…
“เราอยู่ในที่ที่สูง และบริสุทธิ์ และอยู่กับผู้ที่มีจิตใจสำนึกผิดและถ่อม เพื่อจะรื้อฟื้นจิตใจของผู้ใจถ่อม และรื้อฟื้นใจของผู้สำนึกผิด” (อสย.57:15)
ดังนั้น หากว่าเรามีจิตใจเช่นนี้ เราจะไม่เล็กเกินไปจนพระเจ้าทรงใช้เราไม่ได้
ตรงกันข้าม หากตัวของเรายิ่งเล็กลงมากเท่าไร เราก็ยิ่งมีพื้นที่ให้พระเจ้าทรงประทับและทรงใช้เรามากขึ้นเท่านั้น
สุดท้ายนี้ จงถามตัวของคุณเองว่า เวลานี้คุณใหญ่เกินไปจนพระเจ้าทรงใช้คุณไม่ได้หรือว่าคุณพร้อมจะเล็ก
ลงจนพระเจ้าทรงสามารถใช้คุณได้?
ธงชัย ประดับชนานุรัตน์
-Twitter.com/thongchaibsc