เรียนรู้ที่จะนิ่ง

เรียนรู้ที่จะนิ่ง

“จงนิ่งเสีย และรู้เถิดว่า เราคือพระ‍เจ้า…” (สดุดี 46:10ก)

ความจริงคือ:  คำว่า “นิ่งเสีย” – เหมือนคำสั่งว่า “อย่าขยับ” คำๆนี้ไม่มีอยู่ในสมองฉัน ไม่ว่าจะ “ยืนนิ่งๆ – นั่งนิ่งๆ – นอนนิ่งๆ” ไม่มีทาง ไม่ขยับขาก็ต้องขยุกขยิกอยู่ในเก้าอี้ ผุดลุกผุดนั่งบนเตียงทุกๆสองนาที ขยับตัวไปมาเพื่อให้นั่งสบายขึ้น

ดังนั้นเมื่อพระเจ้าสั่งว่า “จงนิ่งเสีย”  รู้เลยว่าฉันกำลังมีปัญหา คำๆนี้เป็นเหมือนคำปลอบโยน  ในพระวจนะเป็นคำพูดที่อ่อนโยนแต่มาพร้อมกับคำตำหนิ  “สงบลงหน่อย” พระองค์ตรัสว่า “พอได้แล้ว” ตอนที่เขียนหนังสือสดุดีนี้ พระเจ้ากำลังพูดกับพวกกระหายสงครามว่า “หยุดต่อสู้” ทรงบอกพวกเขาว่า “ยับยั้งความกระหาย” และ  “หยุดสิ่งที่คิดจะทำ”

ตกลงค่ะ

มันชัดเจนว่าในสงครามชีวิตประจำวัน เราต้องวางอาวุธลงและหันมาวางใจในพระเจ้าเพื่อชัยชนะ เชื่อว่าทุกสิ่งจะเป็นไปตามเวลาและตามแผนการที่ไร้ตำหนิของพระองค์ ในระหว่างนั้น ทรงบอกให้เราพักสงบในพระองค์  “ปล่อยวางความว้าวุ่นลง”

เราพยักหน้าเห็นด้วยทั้งๆที่สองมือยังสาละวนอยู่กับหลายสิ่ง ถ้าไม่กังวลเรื่องอนาคตลูกๆ …แล้วใครล่ะจะทำ? ถ้าไม่กังวลเรื่องความเจ็บป่วยของพ่อแม่ … แล้วใครล่ะจะทำ? ถ้าไม่คร่ำครวญถึงความผิดหวังของชีวิต ไม่ว่าใหญ่หรือเล็ก …ก็แล้วใครล่ะ?

พระองค์จะทรงดูแล  นี่คือสิ่งที่พระเจ้าต้องการให้เราเข้าใจ

แต่เมื่อเราหยุดเคลื่อนไหว หยุดดิ้นรน เมื่อนั้นเราจะตระหนักถึงความจริงของพระเจ้า – พระองค์ทรงควบคุมอยู่

ไม่ว่าโลกนี้จะบ้าบอแค่ไหน – และแต่ละนาทีบ้าบอยิ่งขึ้น  – พระเจ้ายังคงประทับอยู่ในสวรรค์ น้ำประทัยและพระประสงค์อันดีเลิศจะมีชัยเหนือทุกสิ่ง

ประโยคต่อไปของพระวจนะตอนนี้บอกว่า “และรู้เถิดว่า เราคือพระ‍เจ้า…” (สดุดี 46:10ก) ทรงเตือนเราว่าพระองค์คือใคร และทรงทำสิ่งใด พระองค์คือผู้เนรมิตสร้างสรรพสิ่ง – รวมถึงมนุษย์ด้วย – ทรงรู้วิธีทำให้ใจสงบ ให้วางทุกสิ่งลงและจะทรงนำเราไปในทิศทางที่ถูกต้อง

ในระหว่างนั้น สิ่งที่พระองค์ต้องการจากเราคือ “จงนิ่งเสีย จงเชื่อ จงพร้อมไว้”

ฉันเคยประสบอุบัติหตุในระหว่างขับรถ ในเสี้ยววินาทีที่วิกฤติ  คำที่ขึ้นมาในใจคือ “จงนิ่ง และรู้” เหตุการณ์หลังจากนั้นฉันรอดมาได้อย่างปลอดภัย ทั้งร่างกายและทรัพย์สิน คนที่ขับตามหลังมาต่างอัศจรรย์ใจ เป็นไปได้อย่างไร พวกเขาคิดคงต้องประสานงาแน่

สิ่งนี้หมายความว่าในชีวิตแต่ละวัน เราควรปล่อยมือจากพวงมาลัยหรือ?  วางภาระลง แล้วไปหาเวลางีบหรือ?  ไม่ใช่ค่ะ มือเรายังต้องอยู่ที่พวงมาลัย อยู่ที่แป้นคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ อยู่ที่ตะกร้าซักผ้า เราจำเป็นต้องรับผิดชอบทำงานในส่วนของเราให้เต็มที่ แต่เมื่อความวิตกมาเคาะประตู ให้มอบเรื่องราวนั้นให้กับพระเจ้า เมื่อศัตรูเข้ามา   มอบให้พระเจ้าเป็นผู้รับมือ และเพื่อให้พระเจ้าเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตเรา เราต้องเปลี่ยนวิธีคิดของเราก่อน

ขั้นตอนแรก – จงนิ่งเสีย

 

โดย Liz Curtis Higgs

Encouragement for today devotion (Proverbs 31 Ministries) : www.christianity.com

(Cr.ภาพ iStockphoto)