เมื่อเขาทั้งหลายตีกรรเชียงไปได้ประมาณห้าหกกิโลเมตร เขาก็เห็นพระเยซูเสด็จดำเนินมาบนทะเลใกล้เรือ เขาต่างก็ตกใจกลัว (ยอห์น 6:19)
ในพระคัมภีร์มี พายุแห่งการแก้ไข และมี พายุแห่งการขัดเกลา
โยนาห์นอนอยู่ในเตียงน้ำในท้องปลามหึมาสามวันสามคืน นั่นคือพายุแห่งการแก้ไขเพราะท่านออกไปจากพระประสงค์ของพระเจ้า วิ่งหนีไปจากน้ำพระทัย พระองค์จึงส่งพายุแห่งการแก้ไขให้ท่าน
แต่ยังมีพายุแห่งการขัดเกลา พวกสาวกไม่ได้ออกไปจากน้ำพระทัยของพระเจ้า แล้วทำไมพวกเขายังต้องเผชิญกับพายุ
เพราะ – ตั้งใจฟังนะครับ – พวกเขา “อยู่ใน” น้ำพระทัยของพระเจ้า เป็นพระเยซูเอง ตามที่มัทธิวบันทึก ผู้นำเขาขึ้นเรือลำนั้น และนำให้ตกอยู่ในพายุ ทั้งๆที่พวกเขาเชื่อฟังพระองค์ ทำไมพระเยซูถึงต้องให้พวกเขาตกอยู่ในพายุ? เพราะพระองค์ประสงค์ให้พวกเขาเติบโต
ผมชอบนำข้อความนี้มาพูด เขียนโดย โรเบิร์ต บราวนิ่ง แฮมิลตัน:
“ผมเดินไปหนึ่งไมล์ด้วยความเบิกบานใจ เธอคุยไปตลอดทาง แต่ไม่ได้ทำให้ผมฉลาดขึ้น เพราะเธอพูดแต่เพียงว่า ฉันเดินอยู่ในความเศร้าโศก เท่านั้นเอง แต่โอ้ เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากความเศร้าโศก เมื่อความเศร้าโศกมาเดินกับผม”
จริงมั้ยครับ? “พระองค์ขยายขอบเขตผมเมื่อผมอยู่ในความทุกข์ใจ”
บางคนบอกว่าความเชื่อเป็นเหมือนแผ่นฟิล์ม มันจะถูกล้างและเผยโฉมในความมืด นั่นคือเวลาที่เราจะต้องวางใจในพระเจ้าครับ
โดย Pastor Adrian Rogers’ daily devotional
อนุญาตโดย Love worth finding Ministries: www.lwf.org
(Cr. ภาพ Youtube.com )