พระองค์ทรงเอื้อมพระหัตถ์จากเบื้องบนลงมายึดข้าพเจ้าไว้ พระองค์ดึงข้าพเจ้าขึ้นจากห้วงน้ำลึก (2ซามูเอล 22:17)
ข้อความนี้ตัดมาจากส่วนหนึ่งของเนื้อร้องเพลงที่ดาวิดรัองสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้า หลังจากได้รับการช่วยเหลือจากเงื้อมมือของซาอูลและศัตรูอื่นๆ ศัตรูอื่นๆตามไล่ล่าดาวิดเป็นที่เข้าใจได้ เพราะเป็นศัตรูแย่งชิงทางการเมือง ต่างคนต่างต้องการแย่งความเป็นใหญ่และแย่งกันขยายดินแดน แต่ในกรณีของซาอูลไม่เป็นเช่นนั้น เขาตามไล่ล่าเพราะความอิจฉาริษยาที่ดาวิดได้รับการยอมรับจากประชาชนมากกว่าตน ความจริงข้อนี้สอนให้เรารู้ว่า
- ความอิจฉาริษยามีความร้ายกาจ มันทำให้คนเรามีความอาฆาตมาตรร้าย
- มันมีอยู่ในทุกคนเว้นไว้แต่เราจะคุมมันไว้ได้หรือไม่
- ความอิจฉาไม่เคยอ่อนแรงที่จะตามไล่ล่า
- ความอิจฉามองดูผู้ที่ดีกว่าตนเป็นศัตรูทั้งหมด
- ไม่ว่าเราจะทำดีหรือพูดดีกับผู้ที่มีความอิจฉาเท่าใดก็ตาม จะยิ่งทำให้เขาแค้นเคืองมากขึ้น
ซาอูลไล่ล่าต้องการฆ่าดาวิดทั้งที่ดาวิดทำดีต่อซาอูลตลอดเวลา ไม่เคยคิดที่จะแก้แค้นแม้สบโอกาสหลายครั้ง
เราไม่อาจเรียกร้องให้ใครรักเรา และไม่อาจห้ามใครไม่ให้อิจฉาเราได้ แต่ถ้าเรามีท่าทีที่ดี มอบเรื่องการแก้แค้นคนที่อิจฉาและปองร้ายไว้กับพระเจ้า เขาเหล่านั้นจะไม่สามารถชนะเราได้เพราะ “พระหัตถ์ของพระเจ้าจะมายึดเราไว้และจะดึงเราขึ้นจากห้วงน้ำลึก”
พระเจ้าประทานกำลังและสามารถรักษาดาวิดได้ฉันใด พระองค์สามารถช่วยเราได้ฉันนั้น
โดย ศจ.วีรชัย โกแวร์
(Cr. ภาพ www.goodtherapy.org)