พระเจ้าทรงมีพระประสงค์

สวัสดีค่ะ  (30 ตุลาคม 2009)

บางคนคงจำหญิงได้  ที่เป็นสัตว์แพทย์น่ะค่ะ ตอนนี้หญิงอยู่ที่ออสเตรเลีย มาอยู่ได้ปีหนึ่งแล้ว หลายคนคงสงสัยว่าอยู่ดีๆ หญิงหายไปไหน อยากแบ่งปันให้ฟังค่ะ

ขอย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว หญิงได้เจอประสบการณ์เลวร้ายที่สุดในชีวิต ก่อนเกิดเหตุวันนึง หญิงเพิ่งสอบผ่านปริญญาโทเสร็จใหม่ๆ นับเป็นความโล่งใจ และความสุข  หญิงและเพื่อนสนิทจึงตัดสินใจไปฉลองกัน เราจะไปเที่ยวต่างจังหวัด เนื่องจากหญิงต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาลสัตว์ เลิกประมานเที่ยงคืน เราจึงออกจากกรุงเทพฯ ประมานตีหนึ่ง กะว่าจะไปอยู่สักอาทิตย์ เพราะต้องรีบกลับมาส่งงานที่เหลือภายใน 10 วัน

ขับไปเรื่อยๆจน 8 โมงเช้า หญิงจึงไปขอสลับขับแทน รู้สึกล้าๆ แต่ไม่ถึงกับง่วง ความเร็วรถอยู่ที่ประมาน 140 กม./ชม. เหลืออีก 60 กม.ก็ถึงจุดหมายแล้ว จู่ๆหญิงก็เหมือนวูบไป จำไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น รู้ตัวอีกทีมีคนอุ้มหญิงขึ้นมา นำไปวางไว้ท้ายรถกะบะ (หญิงไม่ได้ขับรถกระบะมานี่) ที่จำได้คือได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “มีคนติดอยู่ในรถอีกคน แต่ว่ารถหงายท้อง ไฟลุกท่วมหมดแล้ว เอาอีกคนออกมาไม่ได้” หญิงจำได้ว่าตัวเองร้องออกไป “ช่วยเขาด้วย ช่วยเอาเขาออกมา” แล้วก็หมดสติไป

รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาอีกทีเห็นพยาบาลวิ่งไปมา มีเสียงผู้หญิงพูดอยู่บนหัวตรงเปลหามที่นอนอยู่ “บนหัวคุณมีแผลบาดลึก คุณเสียเลือดมาก แผลลึกถึงกระโหลก คงต้องเย็บแผลด่วนเพื่อห้ามเลือด”  “ค่ะ ค่ะ” หญิงได้แต่ตอบไป แล้วก็หมดสติ   เย็นวันนั้นเราถูกนำตัวขึ้นเครื่องบินกลับเข้ากรุงเทพฯ ที่จริงจะใช้เฮลีคอปเตอร์ แต่อากาศไม่อำนวย ได้แต่ขอบคุณพระเจ้า เพราะมีเครื่องบินพร้อมพอที่จะนำเรากลับมาได้ มาถึงกรุงเทพฯประมานตีหนึ่ง

มีคนบอกว่าเพื่อนของหญิงปลอดภัย หญิงได้แต่ขอบคุณพระเจ้า ตอนนั้นหญิงอยู่ในไอซียู เพื่อนของหญิงก็อยู่ ไอซียูเหมือนกันแต่อีกห้อง พอลุกไหว หญิงจึงไปเยี่ยมเขา ดูเหมือนเขาไม่เป็นไรมาก แต่ความจริงตระหนกที่หญิงต้องเผชิญคือ เขาเป็นอัมพาตตั้งแต่หน้าอกลงไป …. หญิงช็อคค่ะ ได้แต่ร้องไห้…. ร้องไห้…. ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเหลือ

เพื่อนสนิทของหญิงคนนี้เป็นคนออสเตรเลียค่ะ จึงถูกส่งตัวกลับออสเตรเลียเพื่อไปอยู่ภายใต้การดูแลของสวัสดิการรัฐบาลที่นี่  เขาเป็นคนที่หญิงรัก นี่คือสาเหตุที่หญิงย้ายมาอยู่ที่นี่ ที่นี่มีบทเรียนแห่งความเจ็บปวดมากมาย ความทรงจำเลวร้ายนั้นยังอยู่ สมองหญิงเหมือนชาหยุดอยู่กับที่

ที่นี่หญิงค่อยๆได้รับการเยียวยา หญิงพึ่งพิงพระเจ้าหมดหัวใจ เพื่อให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน ที่นี่หญิงได้ยินเสียงพระเจ้าชัดเจน พระองค์สอนหญิงหลายอย่าง ค่อยๆจูงไปทีละก้าว หญิงเหมือนคนไร้สมรรถภาพ ถ้าไม่เป็นเพราะความรัก ความสัตย์ซื่อของพระองค์ หญิงคงมาถึงจุดนี้ไม่ได้

หญิงเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเพื่อพระสิริทั้งสิ้นจะเป็นของพระเจ้า เพราะตอนนี้ “ลุค” เพื่อนของหญิง ที่ใครๆบอกว่าไม่มีทางเดินได้อีกแล้วชีวิตนี้ เริ่มมีความรู้สึกที่ขาบ้างแล้ว สัมผัสร้อนเย็นได้ พระเจ้าค่อยๆรักษาเขา ที่น่ายินดีไปกว่านั้น เขากลายมาเป็นผู้เชื่อในพระเจ้า รับบัพติศมาไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว เราเชื่อว่าพระเจ้าจะค่อยๆรักษาเราทั้งคู่ เดี๋ยวนี้หญิงรู้แล้ว พระเจ้าทรงมีพระประสงค์บางอย่าง เพียงแต่ตอนนี้พระองค์กำลังสอนให้หญิงและลุค หัดเดินใหม่….. ทีละก้าว ทีละก้าวกับพระองค์ค่ะ – สรรเสริญพระเจ้า

“อย่ากลัวเลย เพราะเราอยู่กับเจ้า

อย่าขยาด เพราะเราเป็นพระเจ้าของเจ้า

เราจะหนุนกำลังเจ้า เออ เราจะช่วยเจ้า

เออ เราจะชูเจ้าด้วยมือขวาอันมีชัยของเรา” (อิสยาห์ 41:10)

(สพญ.หญิง – แดนจิงโจ้)

ข่าวประชาสัมพันธ์

• ฝากลุค (Luke) และน้องหญิงไว้ในคำอธิษฐานด้วยค่ะ เพราะมันไม่ง่ายสำหรับทั้งคู่ที่ต้องฝ่าฟันไปด้วยกันทีละวันๆ  ถ้าพระเจ้าเมตตา เราจะได้เห็นทั้งคู่กลับมาที่ CJ
• ฝากพวกเราทั้งหลายที่ต้องขับรถ ระวังด้วยนะคะ เพราะเมื่อเกิดเหตุ มันไม่คุ้ม ขอพระเจ้าคุ้มครอง
• สัญญากับนิโคล และรัดเกล้าว่าพวกเราจะอธิษฐานเผื่อ เพราะละครเริ่มแล้วและรัดเกล้าไม่สบายค่ะ
• ฝากคุณพ่อของติ๊บ คุณแม่พี่แดง ไก่-ชุติมน อ.วรรณ คุณตุ๋ยคนขับรถ อ.ธงชัย เป็นมะเร็งตับ
• เผื่อน้ำท่วมในหลายจังหวัด ภัยธรรมชาติ และภัยสังคม